venres, 3 de xuño de 2016

LA LEYENDA DE EDIPO


La leyenda de Edipo se basa en una tradición griega que fue recogida en las tragedias de Sófocles, "Edipo Rey".
El protagonista, hijo de los reyes de Tebas, Layo y Yocasta, al nacer fue abandonado en el bosque a su suerte con los pies atados para evitar que se cumpliera el oráculo: Edipo mataría a su padre y se casaría con su madre.
Recogido en el bosque por un pastor, el pequeño fue entregado a los reyes de Corinto, que lo adoptaron como hijo. Tras una visita al oráculo de Delfos, Edipo descubre el terrible vaticinio y, creyendo que los monarcas de Corinto eran sus padres, decide alejarse para escapar al cumplimiento de la profecía.
La fatalidad hizo que, en un camino, Edipo encontrase a su verdadero padre en un camino, y lo matara en una disputa sobre quién tenía prioridad para pasar por una estrecha calzada.
Ignorandoque se había cumplido parte de la profecía el joven se dirigió hacia Tebas, donde una esfinge devoraba a los habitantes que no contestaban satisfactoriamente a un acertijo que ella les proponía. Edipo se enfrentó a la esfinge y logró contestar con éxito la adivinanza y acabó así con la maldición que pesaba sobre los tebanos.
La segunda parte del destino de Edipo se cumplió en el terrible momento en el que, tras entrar en Tebas, se desposó con su verdadera madre, con la que tuvo una desgraciada descendencia. El propio Edipo, tras conocer la verdad por el adivino Tiresias, se arrancó los ojos y abandonó Tebas, mientras Yocasta se quitaba la vida.
Esta leyenda se continuó en la Edad Media con "El libro de Tebas" del siglo XII, que narra el fatídico final de los hijos de Edipo en la guerra.
En la Edad Moderna tenemos la composición musical de Henry Purcell "Edipo Rey" (1692), mientras que, ya en el siglo XIX, el mito volvió a ponerse de moda gracias a la pintura "Edipo y la esfinge" (1808) de Jean Auguste Dominique Ingres, y a la adaptación que hizo el escritor inglés Percy Bysshe Shelley, en 1820, con su tragedia en dos actos "Edipo el tirano".
Hacia 1897, el austríaco Sigmund Freud, padre del psicoanálisis, utilizó por primera vez la expresión "complejo de Edipo" como parte de su diagnóstico para explicar un aspecto del comportamiento humano en la primera etapa de la vida.


Antía Baamonde Vázquez  Nº2 4ºB

venres, 13 de maio de 2016

Amor

1. Etimoloxía


A palabra galega "amor" ven do latín AMOR. Isto parece cousa doada, mais realmente non o é tanto...

Sabías que nalgunhas culturas non existe este concepto? O estudo etimolóxico confírmao. Nalgunhas linguas, coma no frnacés, non comezaron a falar de amor ata que recibiron a palabra nova a principios do século XI .

En galego é probable que a palabra directamente non proceda do latín AMOR, se non que realmente chegou por medio do provenzal. Nin sequera é unha palabra autóctona do latín, xa que os romanos sacáronllela ós etruscos.

Crese que a palabra garda relación coa palabra "nai".


2.Significado

O amor é un sentimento de afecto universal que se ten cara unha persoa, animal ou cosa. Amor también fai referencia a un sentimento de atracción emocional e/ou sexual que se ten cara unha persoa coa que se desexa ter unha convivencia baixo o mesmo teito ou relación.  Así mesmo, amor é o esmero e agrado co que se realiza unha cousa.


3.Frases latinas traducidas
  • Amicitiae nostrae memoriam spero sempiternam fore – Cicerón. “Espero que a memoria da nosa amizade sexa eterna”.
  • Amantes, amentes. [TERENCIO, Andria]. Amantes, dementes. 
  • Amantium irae amoris integratiost. [TERENCIO, Andria] . Reñas de namorados, renovación do amor. 
  • Amoris vulnus idem sanat, qui facit. [PUBLIO SIRIO]. A ferida do amor sánaa o mesmo que a fai.
  • Fac ut ardeat cor meum. [Frase latina] Fai que arda o meu corazón.  
  • Hoc si crimen erit, crimen amoris erit. Si esto es un crimen, será un crimen de amor.
                                                                                     Alba Morado Miragaya Latín 4ºESO



xoves, 12 de maio de 2016

Encendido da antorcha Olímpica: Citius, Altius, Fortius! OPINIÓN sobre os XOGOS OLÍMPICOS

Deixámosvos aquí o enlace dunha noticia que será comentada polos alumnos de Latín e Grego de 1º de BAC.
http://deportes.elpais.com/deportes/2016/04/21/actualidad/1461224338_581102.html

Agardamos que vos guste!!!!


    Neste pequeno texto atopamos información sobre cómo é encendida a antorcha olímpica: o encenderse dáse lugar á conta atrás para o comezo dos Xogos Olímpicos, este ano celebrados en Río de Janeiro.
    Durante os próximos 106 días, a antorcha  pasará polas cinco rexións do país a través de 12.000 portadores.
    Dende o meu punto de vista, considero que este acto é unha forma de demostrar ou reivindicar a paz no mundo, pasando a antorcha de man en man sen importar as fronteiras, a cor, ou as crenzas. Observámolo claramente no feito de que un refuxiado sirio  tamén a portará.
    Respecto á Antigüidade, creo que é unha tradición bastante próxima aos nosos días.
    En conclusión, creo que é unha práctica que debemos seguir conservando  tendo en conta que serve para fortalecer a unión do mundo e entro os pobos. 

    Rocío García




    Celebrar os xogos olímpicos que antigamente se facían en Olimpia (Grecia) paréceme xenial, xa que así recordamos aos nosos antepasados e a súa cultura e podemos seguir coa tradición  para que non se perda.
    O detalle  de que un dos relevistas sexa un refuxiado sirio pareceume unha moi boa acción. Están pasando por unha época difícil por culpa das guerras que hai nos seus países e que se van deles para virse quedar aos nosos epoder ter unha vida mellor. O mundo tense que  decatar do que está acontecendo e poñer punto e final a estes asuntos para que a xente que está sufrindo todo isto poida vivir tranquila e feliz no seu país de orixe coa xente que quere.

    Esther S.


    El texto habla sobre el importante aconticimiento como es  el ritual del encendido de la antorcha en Olímpia a partir del cual la antorcha recorrerá todo el mundo hasta llegar a donde se celebran los Juegos- este año en Río de Janeiro. Me parece muy importante y espectacular que con el paso de los año aún se siga realizando este ritual y que todos los habitantes de Grecia se emocionen y lo consideren impresionante . Además,  el evento  trae muchos visitantes a la ciudad en donde se celebran los Juegos para ver cómo son y cómo se desarrollan.
    Mar Amil. 





    O XUIZO DE PARIS

    Ola! Eu son Paris, un príncipe Troiano. E vouvos contar o que me sucedeu hai moito tempo.
    Todo comezou uns anos atrás, coas vodas de Tetis (unha das ninfas do mar) e Peleo (o pai de Aquiles). A esa voda, Eris -a deusa da discordia- non foi convidada, a pesar de estar invitados todos os demáis deuses.
    Eris, molesta, buscou un modo de vinganza sembrando a discordia entre todos os convidados.
    Cando se estaba a celebrar o banquete, ela (Eris) presentouse alí e lanzou á mesa unha mazá dourada que tiña escrito: “Para a máis fermosa.” Tres das deusas asistentes ao evento, Hera, Atenea e Afrodita, disputáronse a mazá producíndose así unha gran confusión e disputa, na que interveu Zeus (pai de todos os deuses) xa que ambas as tres deusas pensaban que a mazá lles correspondía a elas. 
    A Zeus, dixéronlle que elixise el para quén era a mazá, e el para escaquearse da situación decidiu nomearme a min para que eu xulgase cál das tres deusas era a máis fermosa.
    O deus mensaxeiro, Hermes, foi enviado para buscarme co encargo do xuízo que se me pedía; localizoume e ensinoume a mazá da cal eu tería que facer entrega á deusa que eu considerase. Digamos que… se me encargou unha tarefa complicada! 
    O motivo polo cal fun eu o elixido para xulgar isto foi ...que levaba vivindo moito tempo nunha illa- afastado das paixóns humanas -así que pensaron que eu sería un xuiz absolutamente imparcial.
    Cada unha das tres deusas intentou convencerme, incluso intentaron sobornarme: a deusa Hera, esposa de Zeus, ofreceume todo o poder que eu poidera desexar, ou, tamén, o título de Emperador de Asia; Atenea, deusa da intelixencia, ademais de selo tamén da guerra, ofreceume a sabedoría, ou, a posibilidade de vencer todas as batallas ás que me presentase; Afrodita, deusa do amor e da beleza, ofreceume o amor da muller máis bela do mundo.
    A miña elección final foi Afrodita e a miña decisión trouxo graves consecuencias para o meu pobo, xa que a fermosa muller pola que Afrodita fixo medrar o amor no meu corazón foi Helena, a esposa do rei de Esparta; pois nunha ocasión que me cadrou de pasar polas terras deste rei, e despois de ter estado unha noite no seu palacio, ocorreuseme a xenial idea de raptar a Helena e levala conmigo para as terras troianas.
    Esta fazaña enfureceu ao rei espartano, Menelao, o cal convocou aos reis aqueos como Agamenón (o seu irmán) que foi nomeado comandate xefe; ou Odiseo, que inspirado por Atenea, foi o que ideou aquel famoso cabalo de madeira que fixo que a expedición aquea tomase Troia na gran guerra , (que eu, por amor, provoquei); ou  Aquiles, entre moitos outros,  que foi convocado para ir a recuperar á miña amada Helena, ou se fose necesario para pelexar por ela en Troia.
    Pero a historia desta guerra é moi longa, e eu agora non teño tempo para contárvola porque teño que marchar…
    Xa vola contarei outro día! Ata outra!

    Andrea Teijido
    4º E.S.O. –B
    Nº 15

    Por qué non imos estudar o latín?



    A verdade é que é un pouco molesto que cando alguén che pregunta polas optativas que escolliches, ou polo bacharelato que queres facer e ti respondes que escolliches "latín ou grego porque queres ir por Humanidades", dinche eso de "non serven para nada, só vas polo fácil, son linguas mortas... " etc...
    Así pois,  gustaríame demostrar que as linguas clásicas si teñen utilidade,  moita máis da que cremos e ... quizáis non estean tan mortas...

    En primeiro lugar, dicir  que nos axudan a mellorar na nosa lingua ben sexa o galego ou o castelán, xa que o latín é a nai destas e de moitas outras linguas ;  por tanto, podemos mellorar o léxico, a morfosintaxe e a gramática da nosa lingua. Está demostrado que os alumnos de letras puras cometen moitos menos erros ortográficos.
    As linguas clásicas son un pouco máis complexas, por iso unha vez que nos facemos con elas é máis doado aprender as outras.Tamén nos facilitan a aprendizaxe doutras linguas estranxeiras como o alemán, de orixe indoeuropea.
    O mesmo pasa co inglés: está comprobado que o seu vocabulario actual procede nun 62% do latín, e a sintaxe tamén está moi relacionada. 

    Ademais, grazas ó latín viaxamos polo pasado:  é importante saber de ónde vimos para poder orientarnos e encamiñarnos, para poder aprender do malo que se fixo e enmendalo e, ao mesmo tempo,  seguir perfeccionando o bon.

    Podemos comprender de maneira máis obxetiva o mundo no que vivimos e expresarnos con máis soltura se estudamos Latín e Grego. O Latín é a lingua da filosofía, da política, do dereito, da historia. Tamén segue sendo a lingua científica internacional: todos os animais, plantas e fósiles teñen o seu nome científico en latín, ao igual que os símbolos químicos.


                                                                    
    As linguas clasicas exercitan o noso cerebro, fan que ao entrar en contacto con outras linguas, vaiamos establecendo relacións, pois "esta palabra é similar a esta porque provén do latín.... e derivou en....", por exemplo...

    En definitiva, nunha sociedade capitalista e consumista, quen ten o poder non quere que pensemos demasiado para que, así,  nos rebelemos menos.
    E é que as linguas clásicas proporcionan moita cultura:  por iso lles interesa desprestixialas.

    Sara Castro, 4º ESO

    xoves, 5 de maio de 2016

    As orixes da Venus de Milo


     

    Seguramente nun futuro naide recorde esta minúscula parte da historia grega, pero ocorreu. Ocorreu nese momento no que os humanos e os deuses vivían unidos, uns veneraban aos outros e os outros adoraban as súas creacións, aparecéndose continuamente.

    Isto non tivo lugar nin en Atenas nin en Esparta, senón nunha polis menos famosa como era Tesalónica. Alí vivía un pobre escultor sen fama nin gloria, que non tiña demasiado arte no seu interior. As súas esculturas non eran realistas, nin eran bonitas, non eran interesantes, non eran nin consideradas esculturas como tal, nin el mesmo era considerado escultor.

    A vida deste cidadán baseabase na súa paixón pola escultura, pera a falta de arte nas súas obras obrigábao a vivir como un simple campesiño. No entanto, o seu destino non era ese:  o seu destino era ser olvidado pero crear unha gran obra que ao contrario do seu nome chegará ata os nosos días.

    O marabilloso destino deste anónimo escultor levarao un día a viaxar á ágora. De noite, volvendo ao seu fogar por un camiño oculto e descoñecido, por onde se supoñía que non ía encontrar a ninguén, foi sorprendido por unha luz especialmente brillante, que lle indicou que a súa soidade acababa de ser interrompida por algo incrible, algo que convertía todo ao seu paso en beleza pura. O tétrico camiño pasou a estar rodeado de flores, envolto no canto de diversas aves e bañado por un agradable perfume. E como non, en tan espectacular lugar só podía aparecerse unha deusa: a gran Afrodita.

    Os detalles de tal encontro sonme descoñecidos, pero a raíz desa aparición o pobre home encerrouse no seu fogar cunha obsesión en mente:  a creación do mellor retrato de Afrodita nunca creado. Tal obsesión provocou a súa reclusión na súa casa ata conseguir a creación dunha marabilla capaz de representar á deusa da beleza.

    Nunca máis se volveu  saber nada deste mediocre escultor. As súas terras quedaron deshabitadas e dentro da súa casa non se atopou ningún resto de corpo humano, só unha chea de intentos fallidos de representar  a fugura dunha muller, todas bastante mediocres, excepto unha, que chamaría a atención de invasores, comerciantes, mariñeiros, ladróns e soldados.
    E, así,  pasando de man en man, a escultura quedou perdida na illa de Milos, onde acabaría nas mans dun militar francés que a restauraría e a levaria á súa patria.

    E esta é a historia de cómo unha obsesión grega acabou exposta nunha das salas do museo do Louvre de París, baixo o nome enganoso de " a  Venus de Milo" .

    Sandra Calvo Rego 
    1º BAC

    Alexandre Magno



    Son Alexandre Magno, nacín no ano 356 a.c em Pela, Macedonia. Miña nai é Olmipia de Epiro e meu pai Filipo II de Mcedonia , quen me preparou para reinar e para a guerra; ademais, fixo que me educara Aristóteles .
    Tras a morte de meu pai o primeiro que tiven que facer foi impoñer a miña autoridade sobre os pobos rebeldes de Macedonia, e no 334 a.C comecei a guerra que meu pai iniciou contra os persas para vingar ós gregos.
    Sempre acompañado do meu amado Hefestión-  dende que era pequeno - conquistei Oriente ata onde puiden xa que os meus xenerais non querian continuar. Logo caseime con dúas persas só por motivos políticos dado que eu non teño ambicións sexuais nin amorosas ( ata a miña propia nai se preocupaba diso...) pero, ao final tiven fillos.
    Tras trasladarme a Babilonia unha noite surdiume unha forte febre: ao día seguinte, empezoume a doer o estómago e a barriga e hoxe xa non teño forzas, estou seguro de que a miña morte chegará cedo .
    Pero, en realidade,  o único que temo é... que haxa un traidor tras todo isto....

    luns, 2 de maio de 2016

    A Afrodita de Cnido de Praxíteles


    Ola, eu son Praxíteles. Supoño que a todos vos soarei polas miñas esculturas, pero sobre todo pola máis célebre: a Afrodita de Cnido. Como xa saberedes, representa á deusa do amor e da sabedoría - Afrodita- saíndo do baño das Eleusíadas.
    Preguntarédesvos por qué a fixen (ou non) pero... vouno explicar!
    Inspireime no baño das Eleusíadas, que devolve á virxinidade, cunha intención despreocupada e íntima, dando comezo á técnica chamada "reglamento intimista".
    O que non me espería nuca é que os homes a convertesen nun mito erótico e a utilizasen para "recrearse" ata tal punto de que hoxe en día se atope desgastada. En fin... aínda que non era a miña intención, elegreime pois  axudoume a que se coñecese máis o meu nome  e non quedara no esquecemento.
    Agora vouvos contar un segredo: cando a comecei, a intención era tan só a de esculpir  a figura da deusa pero a escultura era demasiado curva e non se mantiña en pé....así que me vin na obriga  de incluír unha ánfora -(si, na parte inferior dereita). Incluína facendo que as prendas caisen sobre ela...
    En conclusión, a pesar dos fallos e das distintas "funcións" que lle deron, é considerada unha das miñas mellores obras e a que máis fama e prestixio me deu.

                                                                                       Πραξιτέλης, "alias" ROCIO CARBALLEIRA.

    xoves, 28 de abril de 2016

    A frase célebre de hoxe...

    Hoxe vamos tratar unha frase célebre escrita por Virxilio :  
    "Vires acquirit eundo"
    O seu significado é: “A forza adquírese avanzando” 
    É unha frase que expresa moito , xa que canto máis avanzas a máis batallas tes que sobrevivir na vida e máis forzas precisas e...adquires. Esperamos que vos sexa inspiradora!




    Publicado por Carlos Combo de 3ºA

    El mensaje de los misterios Eleusianos


    Cualquiera de los que pueblan esta tierra que haya contemplado estos misterios, será bendecido, pero cualquiera que no haya sido iniciado y no haya recibido su parte del rito, no habrá recibido lo mismo que los demás, una vez muerto y viviendo en el moho donde el sol se pone”.


    Así dice el poema épico conocido como “El Himno Homérico a Demeter” Los misterios referidos aquí son los de Eleusis, los mas importantes de la Grecia antigua. Durante casi 2000 años, desde aproximadamente 1500 a.c. hasta el siglo IV d.c., estos se celebraban en Eleusis, Grecia, en honor a la diosa Demeter y su hija Perséfone.
    Los sucesos que rodean a la fundación de Eleusis son descritos en este Himno Homérico. El autor de este himno y su origen son desconocidos, pero debieron originarse alrededor del siglo VII ac.
    Un día, cuando Perséfone, hija de Demeter, estaba recogiendo flores en los pastos, fue abducida por Hades, dios del mundo subterráneo. Su madre la buscó en vano, finalmente sabiendo, gracias a Helios, que había sido abducida. Seriamente apenada, Demeter se encontraba sola en el Olimpo, ya que incluso averiguó que su esposo, Zeus, estaba implicado en el rapto.
    Vestida como una simple mujer entre los mortales encontró morada en el palacio del Rey de Eleusis, Keleos, y su mujer Metaneira. En gratitud por su amable hospitalidad, Demeter fundó un templo en Eleusis tras revelar que era una diosa. Para castigar a los dioses del Olimpo por la abducción de su hija, Demeter hizo que muriese toda vegetación sobre la tierra, amenazando a la humanidad con su extinción. Los dioses temían no obtener más sacrificios y oraciones de los mortales e imploraron a Demeter que devolviese la fertilidad a las tierras. Esta petición no fue satisfecha hasta que Zeus ordenó a su hermano Hades, del mundo subterráneo, a devolver Perséfone a su madre. Madre e hija volvieron a El Olimpo, pero desde entonces Perséfone tenia que pasar un tercio del año con su esposo en el mundo subterráneo. Cuando lo hacia, el invierno reinaba sobre la tierra, cuando Perséfone volvía a la Tierra en primavera, el mundo vegetal despertaba con flores y frutos nuevos.
    Antes de que Demeter volviese al Olimpo, dio a los reyes de Eleusis, Keleos y Triptolemus, instrucciones para celebrar los ritos en su templo. Estos eran preceptos secretos, misterios para ser guardados. Divulgarlos o profanarlos podía ser castigado con la muerte. Apreciando el propicio final del drama de Eleusis, Demeter dio a Triptolemus, el primer iniciado de Eleusis, una rama de trigo y encomendó instruir a la humanidad en la agricultura.
    El culto a Demeter y Perséfone en Eleusis, que inicialmente tenía un mero interés local, pronto comenzó a ser una parte importante en la ciudadanía ateniense, llegando incluso a convertirse en una institución pan-helénica de importancia universal durante el imperio romano. Su carácter como institución pan-helénica fue designado en 760 ac, en la época de la quinta olimpiada, cuando el Oráculo de Delphos llamó a los griegos a hacer sacrificios en honor a Demeter de Eleusis para librarse del hambre que asolaba Grecia en aquellos tiempos.
    ¿Cuál era el mensaje revelado en Eleusis, un mensaje que transformaba el culto en el misterio mas influyente y espiritualmente más significativo de la antigüedad? Esta pregunta no se puede responder con detalle, ya que el velo del misterio, mantenido por un estricto mandato de silencio, nunca fue levantado tras el paso de los milenios.
    Tan solo podemos obtener una idea de los Misterios y su significado espiritual examinando el testimonio de grandes iniciados. No se puede hablar de una nueva religión en Eleusis. Esto quedaría descartado ya que los iniciados, al volver a sus tierras tras los misterios, permanecían fieles a sus religiones autóctonas.
    Más bien, los iniciados debieron recibir enseñanzas sobre la esencia de la existencia humana y el sentido de la vida y la muerte. Se conocen oraciones de los Misterios, ofrecidos por los iniciados a Mnemosyne, la diosa de la memoria, implorándola a que despertase y mantuviese viva en la memoria la sagrada iniciación y que la iniciación persistiese iluminando su vida y experiencia transformativa.
    Participar en los Misterios era una experiencia que no se puede entender examinando únicamente su apariencia externa, ya que evocaba alteraciones en el alma del iniciado. Esto es evidente en el testimonio de los iniciados más famosos.

    A frase célebre de Hoxe... "Si vis pacem, para bellum"

    Bienvenidos chicos:

    en esta sección   hablaremos de alguna de las frases célebres escritas en latí,; esta, en concreto, fué escrita por Vegecio.
    Os diré el significado de esta frase y por qué me gusta tanto.

    La frase es la siguiente:

    "Si vis pacem, para bellum"

    Para mí, el significado de esta frase es “Si quieres la paz, prepara  la guerra”.
    Para mí quiere decir que para ser feliz primero hay que sufrir, y que la vida no es nada fácil y, a veces,  pasan cosas que no nos gustaría que pasasen; en cambio, después de esas noticias vienen alegrías, buenas noticias.
    Sobre todo hay que ser feliz y olvidarse de lo malo: disfrutar de la vida, ya que, vida solo hay una.

    Me encanta esta frase porque refleja parte de mi vida: me han dado noticias malas, pero siempre hay que intentar ver el lado bueno de todo y sobre todo ser positivos. Estar tristes y de bajón no nos sirve de nada. Y pase lo que pase siempre hay que ser feliz.


    Publicado por Iván Torres de 3º B
               

    Un perfil no Instagram

    Pois aquí vos deixamos un traballo sobre Minerva, unha deusa á que modernizamos facéndolle un perfil de Instagram; para facelo investigamos un pouco na súa biografía.
    Agardamos que vos guste!!
    Uxía, 3º ESO


    xoves, 21 de abril de 2016

    Asterix y la hoz de oro

    Hoy os voy a dejar un breve comentario sobre el libro de Asterix y Obelix " La hoz de oro".
    Es un comic que recomiendo  a la gente a la que le gusta leer ya que está muy bien.
    Cuenta la historia de  una hoz de oro que se rompe por lo que encargan a Asterix y Obelix que vayan a buscar otra.
    Por el camino les suceden muchas cosas...
    Para saber lo que pasa y cómo acaba ...leedlo: es un buen plan para el tiempo libre.

    Espero que lo leáis, os va a gustar.

    Buenas tardes ;)

    Juan Carlos Combo, 3º ESO

    Wordle de Martín

    Hola, aquí os dejo mi Wordle.

    Si queréis hacer uno,os dejo el link:

    http://www.wordle.net/create

    Latinísmos y las nuevas tecnologías

    Hola, aquí os dejo un trabajo sobre los latinísmos.
    Está hecho en wordle, al cual podéis acceder a través de http://www.wordle.net/create 

    Un ejemplo de lo que podéis crear:




                  

    Animaos a experimentar!

    Publicado por: Anyeli Peguero

    xoves, 7 de abril de 2016

    Bienvenidos y Gracias

    Hola, chicos!!
    hoy en este blog queremos daros las gracias por leer...  sin vosotros esto no es nada!
    si os gusta leer, podéis entrar en una aplicacion de playstore aunque también podéis acceder al blog por medio de google por su  nombre llamado wattpad
    Saludos! 



    Patricia Ionela, 3º A

    Para que sepais mas sobre este blog y las culturas Griegas os dejo un enlace y una foto preciosa  , que disfruteis .

    https://www.youtube.com/watch?v=CP8PPSJGbf8

     http://www.destinosdelmundo.net/wp-content/uploads/2015/09/grecia-12.jpg

    Wordle de Álex e Martín . Wordle hecho por Anyi

    Ola, aquí vos deixamos o traballo que fixemos en Wordle :)

    Este é o enlace para crear un Wordle ou " Nubes de palabras" .
    Podedes facer o voso vós mesmos!!
    Esperemos que vos guste.

    Boas tardes.

     http://www.wordle.net/create 



    mércores, 16 de marzo de 2016

    EL LEGADO GRIEGO EN LA LITERATURA DE ROMA


    La influencia griega en la literatura, por ejemplo, fue muy importante, gracias a la conguista de la Grecia peninsular. No obstante, la imitación de lo griego había comenzado antes.
    En el siglo III a.C en Tarento (ciudad del sur de Italia) el poeta y esclavo de origen griego Livio Andrónico se encargó de traducir al latín La Odisea, contribuyendo así a introducir a Homero en Italia, al tiempo que escribió tragedias basadas en los modelos de los autores griegos clásicos.

    1. COMEDIA
    La comedia fue impulsada por Nevio, si bien alcanzaría su apogeo con el célebre Plauto (254-184 a.C), cuyas obras están inspiradas en las del escritor griego Menandro, aunque dotándolas de una mayor comicidad.

    2. ESCULTURA
    Puede rastrearse igualmente la influencia griega en la escultura romana en la época de Augusto. Frente al realismo de las representaciones escultóricas de la República, una idealización de origen helénico se impuso en la representación del cuerpo, recuperando, por ejemplo, el canon del escultor Policleto, y una serenidad en el rostro que recuerda el equilibrio y la armonía del arte clásico griego.

    3. POESÍA
    La poesía épica tuvo en Ennio, contemporáneo de Plauto , a su primer representante, con su obra Anales, una historia heroica de Roma desde la llegada de Eneas a Italia, que enlazaba, por tanto, la tradición griega y la romana.
    Con el final de la República y el comienzo del Imperio, Roma entró en una nueva fase de helenización impulsada por el emperador Augusto. El poeta Virgilio compuso, durante su gobierno La Eneida, una obra que narra los viajes de Eneas hacia suelo italiano y su posterior asentamiento en el Lacio tras duros combates.
    Otro de los autores de ese período fue Horacio, que inmortalizó en un famoso pasaje de sus epístolas la superioridad de la civilización griega, afirmando que Grecia, a pesar de haber sido derrotada militarmente, había acabado por imponer sus modelos artísticos y literarios en Roma.
    El poeta Ovidio utilizó muchas de las tradiciones mitológicas griegas para componer su obra llamada Las Metamorfosis.

    4. ARQUITECTURA
    En el siglo II d.C, el emperador Adriano representó este espíritu griego que se había apoderado de Roma. Su predilección por Atenas quedó atestiguada por el interés que mostró en embellecer la ciudad con nuevos monumentos e incluso de ampliarla. La llamada Puerta de Adriano y los restos de un templo que mandó construír en honor a Zeus olímpico han llegado hasta nuestros días como símbolo de admiración por todo lo helénico.

    Antía Baamonde Vázquez nº2 4ºB

    FRASE CÉLEBRE DE HOXE

    VENI, VIDI, VICI - XULIO CÉSAR

    É unha locución latina empregada por Xulio César na que describe a súa victoria sobre Fernaces II do Ponto na batalla de Zela.
    Esta expresión utilízase normalmente para referirse á rapidez ca que se fixo algo con éxito.
    A min gustaríame aplicar esta frase a todo, xa que dende o meu punto de vista, é moi motivadora.



    martes, 8 de marzo de 2016

    Victoria alada de Samotracia

    Cuando vi esta escultura me llamo la atención, parece como un ángel! Es muy bonita y seguro que con todos los trozos lo era aún más. La mujer está posada sobre la proa de un navío, lo que me llamo la atención, a simple vista no parece que este en un lugar así. Esta mujer, o ángel, como lo queráis llamar va envuelta en un fino chitón y un manto, tiene ropajes que se adhieren al cuerpo dejando traslucir su anatomía, esto recuerda a la técnica de los paños mojados, muy utilizada en muchas esculturas de la Grecia Clásica.ambién me llama la atención la torsión de su cuerpo, que los griegos jugarán así con la perspectiva también era típico.
     Esta escultura fue descubierta por un grupo de exploradores en la isla de Samotracia, luego la llevaron al Louvre, en Francia, así que si algún día vais... ya sabéis qué tenéis que visitar para ver esta bonita estatua. T A mí me gustaría mucho ir a verla, en un futuro. Poco más os puedo contar sobre esta escultura.


    Saray Modia Pena, 1º BAC

    luns, 29 de febreiro de 2016



    Ut sementem feceris, ita metes – Cicerón
    Traducción: O que sementes será o que colleites.  
    A acción de sementar refírese a unha etapa onde unha certa conducta se desenrola e, tarde ou cedo, traerá un resultado.Cando empregamos boas sementes, nunha terra fértil, da maneira axeitada, no sitio axeitado, regándoa para que non seque, a semente medrará; así que esa pequena semente se convertirá nunha planta forte e sá.
    No contexto dos seres humanos creo que cando facemos o correcto vamos  ver os froitos esperados. Cando, polo contario, facemos o indebido ou prexudicamos a alguén, máis tarde esa mala conduta verase reflexada en nós mesmos e traerá malos resultados. 
    En conclusión, cada un colleita o que sementa porque é unha das tantas leis que rexen a nosa natureza e a Lei Universal sempre se cumple e, aínda que nos coste entendelo, sempre é xusta.
    Sara Castro García.







    PANES DE PICENO

    Ingredientes:

    • 300 gramos de harina de malta con copos de trigo
    • 175 mililitros de zumo de uvas rojas
    • 1 cucharada de miel
    • 1 vaso de leche



    Elaboración:

    Mezclamos la harina con el zumo de uvas, trabajamos la masa durante unos minutos. Colocamos la masa en un recipiente y la dejamos reposar una hora.
    Cuando ya haya reposado, colocamos la masa en una superficie con harina, y con esa masa, hacemos una capa fina. Con un cuchillo, cortamos rectángulos que vamos a colocar en una bandeja enharinada para meterlas al horno a cocinarse durante 40 minutos (precalentado a 200º). Cuando estén hechos, los dejamos enfriar.
    Mientras el pan se enfría, calentamos la leche con la miel, hasta que ésta se disuelva. Después, empapamos el pan con la leche y la miel, durante 5 minutos, más o menos,
    Una vez empapado, el pan, se puede servir con carne o verduras.


    domingo, 28 de febreiro de 2016

    AÑO BISIESTO

    Cada cuatro años se añade un día más al mes de febrero para ajustar y equilibrar el año cronológico con el año trópico.

    Los años bisiestos ayudan a que el calendario anual se mantenga según sus estaciones.

    La Tierra tarda 365.256 días en completar una vuelta alrededor del Sol. Para lograr sincronizar año solar con año cronológico, cada 4 años el año pasa a tener 366 días en vez de 365, de este modo las estaciones no se confunden, y por ejemplo, el inicio de la primavera, puede seguir siendo el 21 de marzo. Sin años bisiestos cada 12 años los calendarios se desfasarían 3 días.  

    En el calendario juliano, los años bisiestos son aquellos cuyas dos últimas cifras son divisibles por 4 (2012/ 4= 503), exceptuando los múltiplos de 100 (1700, 1800, 1900...) donde a su vez también se exceptúan aquellos divisibles por 400 (1600, 2000, 2400...) que sí serán bisiestos. El problema con este sistema  es que deja 0,000300926 días o 26 segundos al año de error. El calendario juliano empezó a aplicarse por Julio César en el año 46 a. C. 

    El sucesor del calendario juliano, el gregoriano, también incluyó los años bisiestos, uno cada cuatro años.El calendario gregoriano ajusta este desfase cambiando la regla general del bisiesto cada cuatro años, y hace que se exceptúen los años múltiplos de 100, excepción que a su vez tenía otra excepción, la de los años múltiplos de 400, que sí eran bisiestos. La nueva norma de los años bisiestos se formuló del siguiente modo: la duración básica del año es de 365 días; pero serán bisiestos (es decir tendrán 366 días) aquellos años cuyas dos últimas cifras son divisibles por 4, exceptuando los múltiplos de 100 (1700, 1800, 1900..., que no serán bisiestos), de los que se exceptúan a su vez aquellos que también sean divisibles por 400 (1600, 2000, 2400..., que serán bisiestos). El calendario gregoriano ajusta a 365,2425 días la duración del año, lo que deja una diferencia de 0,000300926 días al año de error, es decir, adelanta cerca de 1/2 minuto cada año (aprox. 26 s c/año). Esta diferencia procede del hecho de que la traslación de la Tierra alrededor del Sol no coincide con una cantidad exacta de días de rotación de la Tierra alrededor de su eje. Cuando el centro de la Tierra ha recorrido una vuelta completa en torno al Sol y ha regresado a la misma «posición relativa» en que se encontraba el año anterior, se han completado 365 días y un poco menos de un cuarto de día (0,242189074 para ser más exactos). Para hacer coincidir el año con un número entero de días se requieren ajustes periódicos cada cierta cantidad de años.

    En el mundo anglosajón, a los que nacen un 29 de febrero se les llama “leapers”, palabra que proviene del término Leap Year, año bisiesto en inglés. En Irlanda se premia con 70 libras a los bebes que nacen en Leap Year. 
    Antía Baamonde Vázquez  nº2  4ºB

    martes, 23 de febreiro de 2016

    Achégase San Valentín!


    Cupido na mitoloxía romana era fillo de Venus a deusa do amor . Na mitoloxía grega chámase Eros. É coñecido como un xoven e aposto que se namora  dunha fermosa doncela chamada Psíque (alma). Nas fotos aparece representado cun arco ás espaldas e dúas frechas . Coa súa frecha fixo que Apolo se namorase de Dafne pois ela recibiu esta  frecha.  Dafne pideu axuda ao deus Peneo que a transformou en loureiro ( Dafne significa " Loureiro" )e consagrouse a Apolo . 
    Seguindo coa historia de Eros e Psíque, Eros leva a Alma por arte de maxia a un castelo onde se casa con ela , coa condición de que tiña prohibido miralo . Felizmente Cupido e Psique,  Amor e  Alma, uníronse  tras duras probas. Desta unión naceua sua filla  Voluptas:  o seu  nome significa "Pracer".

     


    A partir da historia destes dous personaxes o amor é simbolizado por dous corazóns atravesados por una frecha: a frecha de Cupido. 

    FELIZ SAN VALENTÍN! 


    Mar Amil. 1º BAC

    luns, 22 de febreiro de 2016

    VIDA ESPARTANA

                              

    Hoxe, neste apartado, vamos expor algunhas etapas da vida dos espartanos e das súa educación, que dista moito da nosa educación actual, por certo.
    • EL NACIMIENTO
    Los espartanos nacían y eran seleccionados para la guerra. Al nacer,  los ancianos eran los encargados de seleccionarlos observando su cuerpo: si decidían que no era digno de ser un espartano lo descartaban dejando el neonato abandonado en una colina o tirándolo por un acantilado.
    • LA EDUCACION
    Los niños vivían con sus padres hasta los siete años y solo aprendían lo básico, desde los siete años abandonaban el hogar y pasaban a formar parte de la agogé donde se les entrenaba para la guerra y se les inculcaban valores como el compañerismo, el valor, honor y sacrificio . Se les rapaba el pelo y no se vestían para aguantar el frío, a los catorce años se les daba un solo manto para todo el año y hacian diferentes pruebas para aprender a superar el dolor en las que muchos morian. No les daban suficiente comida para obligarlos a robar y si los pillaban los castigaban duramente por ser tan torpes en el robo.
    La prueba final para comvertirse en un guerrero era matar a un ílota sin que nadie se diera cuenta.
    Desde ese momento pasaban a formar parte del ejército y se dejabanel pelo largo .Todos los espartanos vivían igual , no había diferencias en cuanto a riquezas ,propiedades o trabajo ya que solo se dedicaban al ejército .
     TO BE CONTINUED...

    Yassir Louza Martínez, 1º BAC

    domingo, 21 de febreiro de 2016

    A FRASE CÉLEBRE DE HOXE

    Una hirundo non facit ver
                               Horacio
    Tradución: Unha andoriña non fai o verán.
    Entendo que quere dicir que, aínda que vexamos unha andoriña-pois estas chegan na primaveira, non significa que chegue o bon tempo.
    Este dito ensínanos a non deducir unha regra ou unha norma xeral dun só caso, é dicir:  un indicio non chega para asegurar algo se non que se debe observar se se produce con certa frecuencia ou regularidade. Sería o contrario do que di o seguinte refrán: `` Para mostra, un botón``.
    Esta frase é semellante o refrán `` Non todo o que reluce é ouro´´.
    Polo tanto... non nos deixemos levar polas primeiras impresións.
    Sara Castro García.


    EL LADRÓN DEL RAYO


    La historia se centra en Percy Jackson, un adolescente que padece de THDA (trastorno de hiperactividad y déficit de atención) y dislexia, y ha sido expulsado de seis escuelas siendo la última de éstas la Academia Yancy. 
    Durante una excursión escolar a un museo, su profesora de introducción al álgebra, la señorita Dodds, ataca a Percy, revelándole que ella es una de las tres Furias. Mientras tanto, el padrastro de Percy, Gabe, vive con Sally, la madre del muchacho; sin embargo, ambos deben sufrir del abuso de Gabe, pues él es quien «se ocupa de ellos» económicamente. Para alejarlo de Gabe, Sally se lleva consigo a Percy a un bungaló en Montauk, [Long Island] por un período de tres días. A medianoche de su primer día de vacaciones, el mejor amigo de Percy, Grover Underwood, le dice al muchacho que él es en realidad un sátiro, y que las Furias lo están buscando para asesinarlo. Por ello, Sally le conduce hasta el Campamento Mestizo, un lugar secreto en donde los semidioses tienden a entrenar, y dónde Percy puede estar a salvo. Durante el camino, ellos son atacados por el minotauro, que logra secuestrar a la madre de Percy. 
         Sin embargo, cuando localizan a Sally, ella se disuelve en una lluvia dorada de luz, y Grover junto con Percy, logran escapar de la bestia y entran de inmediato al campamento. Una vez dentro, a Percy se le es asignada la cabaña de Hermes, cuyo líder es Luke Castellán. La cabaña de Hermes es en donde ponen a los todos semidioses cuyos padres son desconocidos. Clarisse, una de las hijas de Ares, les dice a los greso al campamento, debe sumergir su cabeza dentro de un inodoro sucio; una vez que Percy llega al baño con Clarisse, el agua del escusado responde ante Percy, por lo que es Clarisse quien es rociada por dicho líquido. Durante el juego de capturar la bandera, Clarisse y sus esbirros atacan a Percy, hiriéndolo en el acto. Este último cae dentro de un pequeño arroyo próximo, y sus lesiones son curadas por el agua del mismo, además de que en ese instante, el tridente de Poseidón aparece encima de la cabeza de Percy, lo cual reveló que él es en realidad el hijo de dicho dios. Este hecho, hizo que Poseidón rompiera una promesa con sus hermanos Zeus y Hades, relacionada con la abstención de tener más hijos con mujeres mortales, puesto que dichos niños pueden llegar a ser demasiado poderosos, llegando incluso a convertirse en una potencial amenaza. 

        Una vez que en el campamento se conoce el linaje de Percy, a éste se le encomienda que encuentre el relámpago de Zeus, puesto que ha sido robado; Quirón, uno de los profesores del campamento, piensa que el responsable de dicha fechoría fue Hades. Zeus, sin embargo, cree que en realidad, fue Poseidón quien incitó a Percy robar el rayo. Percy debe recuperar el rayo antes del solsticio de verano, por lo que sólo le quedan diez días para buscar dicho artefacto. Antes de que el joven partiera en su aventura, Luke le regala unas zapatillas voladoras. Además, Annabeth Chase, hija de Atenea, y Grover, le acompañan en su búsqueda. Los tres amigos se dirigen hacía el oeste, para entrar al Inframundo, cuya entrada se localiza en Los Ángeles, California. Durante su travesía, ellos se encuentran con varios monstruos griegos, como Medusa , las Furias, e incluso Bernie el dios de la guerra, Ares, quien Percy odia al instante y le dice a Percy que su madre aún continúa con vida.
        Una vez en el reino de Hades, Percy debe enfrentarse al dios de la muerte, pues éste le dice que él fue quien le robó su Yelmo de la Oscuridad, un objeto que le permite convertirse en una sombra. Después de ello, Percy descubre que el rayo se encontraba en su mochila, y huye del Inframundo, dejando atrás a su madre. En seguida, aparece Ares, quien fue el que puso el rayo dentro de la mochila; a continuación, Percy se enfrenta al dios, al que logra derrotar, chocándolo contra un muro, rompiéndole la espalda, apuñalándolo en el tobillo y cortándole la cabeza pero sin matarlo ( ya que Ares es inmortal). 
    Después, Ares le entrega el Yelmo a Percy, y éste confiesa que fue el quien le ordenó a las Furias atacarlo. Inmediatamente  Percy se dirige a la ciudad de Nueva York, para entregarle el relámpago a Zeus, en el piso 600 del Empire State Building, lugar donde se localiza el Olimpo. Zeus acepta el rayo, y el joven regresa al campamento. Una vez en él, Luke le revela a Percy que fue él quien robó el rayo para Cronos, y a continuación, invoca a un escorpión venenoso para que pique a Percy, lo cual logra, dejándolo al borde de la muerte. Sin embargo, Quirón le cura, y Percy se retira del campamento para asistir a otra escuela. Entre tanto, Annabeth regresa con su padre biológico, el Profesor Chase, y Grover se marcha en busca del dios Pan. Percy se hace cargo de su hogar, y le obsequia a su madre la cabeza de Medusa, que ésta utilizó para convertir a Gabe en una estatua. Sally vendió dicha estatua para conseguir dinero y comprar otro apartamento; al final se revela que la razón por la que Sally vivía con Gabe, era sólo para ocultar el aroma que emitía Percy por el hecho de ser un semidiós.
    A mí me gustó mucho, es muy entretenido y engancha .

    Andrea Teijido Caínzos
    4º B



    EL MAR DE LOS MONSTRUOS




    Un año después de todo lo ocurrido en el primer libro nos encontramos con el último día de curso de Percy Jackson, sin duda alguna todo un logro para él: el primer colegio donde no lo expulsan casi de inmediato por todos los problemas que le ha acarreado desde siempre ser hijo de un Dios Griego sin saberlo. En la Escuela Preparatoria Meriwether conoce a su nuevo y único amigo allí, Tyson, un chico sin techo que la escuela ha integrado como parte de un programa educativo para jóvenes sin hogar. Tyson es un chico que, pese a medir metro noventa y tener un físico que asustaría hasta al más matón del instituto, es bastante sensible y todos sus compañeros lo usan como saco de bromas y burlas. Percy sabe lo que se siente al ser diferente a los demás y no tarda en empatizar con él y defenderlos de los abusones.
    Pero mientras juegan al balón prisionero en la última clase de gimnasia del año Percy es atacado por un grupo de monstruos y gracias a la ayuda de Tyson y de Annabeth logra salir con vida poniendo rumbo al Campamento Mestizo, donde descubrirán que algo terrible está sucediendo y deben emprender una nueva aventura en busca del Vellocino de Oro si pretenden evitar la destrucción total del Campamento y el resurgir de un mal temible que sigue ganando filas...
    Viajaremos con Percy Jackson hasta el mismo centro de las Bermudas, escondite del Mar de los Monstruos, y seremos testigo de las inseguridades de Percy con su padre. Desde que Poseidón lo reconoció como hijo el año anterior se ha sentido abandonado, no ha hablado con él, no ha podido visitarle... y en varias ocasiones se ha sentido más que furioso ante la pasividad de su padre. Percy sólo quiere un poco de atención, sentirse querido por él, pero en este libro no puede evitar plantearse si su existencia es una mera broma olímpica al descubrir un secreto familiar que al principio no le caerá en gracia. Junto a esas dudas conoceremos a un Percy que ha sabido madurar y sigue sin buscar el mérito o ser aclamado héroe por todos. Su único objetivo es conseguir que venza el bien y delegará la victoria y el honor a quien verdaderamente se lo merezca o luche por ese reconocimiento. Es algo que me gusta bastante del personaje: sabe apoyarse en los amigos, luchar codo con codo y vencer en equipo.
    Personalmente a mí me gustó mucho más la segunda parte, pues cuando la estaba leyendo siempre decía que dejaría de leer y nunca lo hice. Me gustó muchísimo el final, y mi personaje favorito es Annabeth, la cabeza pensante y la chica inteligente en la que Percy se apoya una y otra vez para salir de los apuros que encuentran.

    Antía Baamonde Vázquez
    nº2     4ºESO B

    UNHA FÁBULA PARA CADA MES

    O CAN E O LOBO

    Grego, Esopo

    Λύκος ἐν κλοιῷ δεδεμένον ὁρῶν μέγιστον κύνα ἤρετο· δήσας τίς σ’ ἐξέθρεψε τοιοῦτον, ὁ δὲ ἔφη· “κυνηγός.” ἀλλὰ τοῦτο μὴ πάθοι λύκος. ἐμοὶ φίλος γὰρ λιμός ἢ κλοιοῦ βάρος.
    οὐ δεῖ ἐν ταῖς συμφοραῖς οὐδὲ γαστρίζεσθαι.
    Esopo, Fabulae 294
    Latín, Fedro.
    Quam dulcis sit libertas, breviter proloquar.
                         .......................
    Cani perpasto macie confectus lupus
    forte occucurrit. Dein salutantes invicem
    ut restiterunt: " unde sic, quaeso, nites?

    Aut quo cibo fecisti tantum corporis?
    Ego, qui sum longe fortior, pereo fame."
    Canis simpliciter: "eadem est conditio tibi,
    praestare domino si par officium potes."
    "Quod", inquit ille. "Custos ut sis liminis,
    a furibus tuearis et noctu domum."
    "Ego vero sum paratus; nunc patior nives
    imbresque in silvis asperam vitam trahens;
    quanto est facilius mihi sub tecto vivere,
    et otiosum largo satiari cibo!"
    "Veni ergo mecum" Dum procedunt, aspicit
    lupus a catena collum detritum cani.
    "unde hoc, amice?". Nihil est". "Dic, quaeso tamen."
    "quia videor acer, alligant me interdiu,
    luce ut quiescam et vigilem nox cum venerit;
    crepusculo solutus, qua visum est, vagor.
    Adfertur ultro panis, de mensa sua
    dat ossa dominus; frusta iactant familia.
    et, quod fastidit quisque pulmentarium.
    Sic sine labore venter impletur mens."
    "Age, abire si quo est animus, est licentia?"
    "Non plane est" inquit, · Fruere, quae laudas, canis:
    regnare nolo, liber, ut non sim mihi.
    Fedro, Liber III, Fabulae 7

    Resultado de imaxes para el perro y el lobo fabula

    Castelán, versión adaptada de Esopo

    Un lobo que se encontraba hambriento, se encontró a un mastín gordo y sano que andaba recorriendo el bosque. Atacarlo y comerlo hubiera sido lo correcto para el lobo, pero la realidad es que hubiera sido también, una pelea feroz, con un enemigo bien dotado.

    El lobo se le acerca para dialogar y alagar lo bien que se lo veía, a lo que el mastín respondió: -No estas tan bien como yo, porque no quieres, deja el bosque y a tus amigos. Sígueme y tendrás una vida excelente. Y el lobo preguntó:

    - ¿Y qué tendré que hacer?

    - Casi nada, dijo el Perro: atacar a quien ponga en peligro al amo; querer a los dueños de casa, y siempre complacerlos. Con algo tan simple como eso que te digo, tendrás las sobras de todas las comidas, huesos de pollos, carne fresca, frutas y verduras; y también cariño, como un elemento extra.

    El lobo se sintió feliz y lleno de gozo. Mientras caminaban hacia la casa del amo del mastín, el lobo se dio cuenta que el perro tenía el cuello pelado.

    - ¿Qué es eso? - preguntó.
    - Nada.
    - ¡Cómo nada!.
    - Una tontería.
    - Pero algo es, esa peladura en el cuello.
    - Será la señal del collar con el que aveces estoy atado.
    - ¡Atado! - exclamó el lobo
    - ¿Tú no vas a donde quieres?
    - No siempre, pero eso, ¿qué importa?
    - Importa tanto, que no quiero ni el mas grande de los tesoros por renunciar a mi libertad - Terminó 
    de decir el lobo, y se alejó corriendo, sin mirar atrás.
    Moraleja: A veces por tener más, hay que renunciar a lo que más se ama.

    Galego, versión adaptada de Esopo

    Atopouse un lobo cun can corpulento suxeito por un colar, e preguntoulle:
    - Quen te prendeu e quen te alimentou desa maneira?
    -Meu amo, o cazador -respondeu o can
    - Que os deuses nos libren aos lobos de semellante destino! Prefiro morrer de fame a ter que cargar tan pesado colar
    Vale máis o duro traballo en liberdade, que o pracer en escravitude.

    El lobo y el perro

    Opinión persoal
    Dende moi pequena sempre me gustaron as fábulas, sobre todo esta en especial.Téñoa escoitado moreas de veces pero nunca chegara a imaxinar que tivese estas procedencias, que viñese xa de tan antigo. Cría que era coma unha cantiga popular, que algún tataravó a creara e logo se fora transmitindo de pais a fillos até chegar a min e que como moito tería uns douscentos anos. Pero trabucábame. Esta pequena historia cunha ensinanza engadida que tan afeitos estamos a escoitar data da época clásica, de máis ou menos do século I a.C. Para min as fábulas son moi divertidas e vexo nelas unha fantástica forma de transmitir consellos, cousas da vida. Son doadas de aprender e bastante curiosas por maiormente seren os animais os seus protagonistas ademais se ser curtas e amenas.

    Ás veces non é un libro de texto con moita letra miúda o que máis sabio nos fai.

    Fontes 



    Traballo realizado por Alba Morado Miragaya de 4º ESO A